We hebben 2020 achter ons gelaten, een jaar dat de geschiedenisboeken in zal gaan als wereldomvattend rampjaar. Begin 2020 waren we nog zo positief gestemd. De economie stond er goed voor, de werkeloosheid was sterk dalend, de arbeidsmarkt zelfs overspannen.
Het huishoudboekje van de overheid was op orde, met begrotingsoverschotten werden de schulden uit het verleden afgelost. En toen verschenen de eerste verontrustende beelden vanuit China, een miljoenenstad als Wuhan werd letterlijk van de buitenwereld afgesloten vanwege een onbekend, maar besmettelijk virus. Het bleek al te laat, het virus was al op reis gegaan en zijn opmars leek onbeheersbaar. Net als overal op de wereld werd ook onze regering voor de uitdaging gesteld beleid te maken zonder concrete kennis over een ziekte waarvoor geen medicijn voor handen was. Bovendien was er een groot gebrek aan beschermende middelen vanwege de grote omvang van de verspreiding.
De angst voor het onbekende leidde tot een grote mate van saamhorigheid in de samenleving, waarbij iedereen de noodzaak van strenge regels in zag. Bovendien werd de paniek in de economische zin weggenomen door de financiële steunmaatregelen van de overheid. Gelukkig bleek dat ook onze gezondheidszorg sterk was en snel in kon spelen op een nieuwe realiteit. De onderlinge samenwerking van ziekenhuizen was indrukwekkend en met een enorme inzet van het zorgpersoneel werd de eerste golf opgevangen.
Naar de zomer toe kwam weer een beetje positief gevoel terug, maar barstte ook de kritiek met terugwerkende kracht los. Waar we tijdens een voetbaltoernooi 17 miljoen bondscoaches hebben, leek het alsof we ook ineens 17 miljoen virologen hadden. En die kregen ook nog eens een breed podium. En natuurlijk hadden zaken achteraf beter of anders gekund, heeft onze bestuurscultuur en overlegstructuren zijn nadelen. Maar de wijze waarop beleidsmakers en maatregelen weggezet worden is vaak schrijnend. Het blijft mij verbazen hoe mensen het virus kunnen bagatelliseren en niet willen inzien dat je zonder ingrijpen voor onmogelijke keuzes wordt gesteld.
Gezondheidszorg is niet iets wat je zo maar even op kan schalen. Wat dat betreft vind ik het zo jammer dat we die saamhorigheid van het voorjaar niet hebben kunnen vasthouden, want dat had wel zijn effect. Die saamhorigheid zullen we nog hard nodig hebben gezien de huidige situatie met wederom overbelaste ziekenhuizen. Maar ook voor de wederopbouw zullen we een grote mate van solidariteit moeten tonen.
De financiële gevolgen van deze crisis zijn groot en er zullen bedrijven zijn die het uiteindelijk niet gaan redden. Maar ook bij de gevolgen die we nog niet duidelijk in beeld hebben en nog vragen oproepen. De lange termijn gevolgen voor Covid-patiënten bijvoorbeeld. En ook de psychische gevolgen van de ziekte en ook van de eenzaamheid en onderlinge spanningen die mensen hebben moeten ervaren. Kortom, er liggen nog zoveel uitdagingen voor ons die we met elkaar moeten oplossen. Daar is geen plaats voor egoïsme en negatief sentiment, want dat leidt nergens toe. We hopen allemaal dat het vaccinatieprogramma dit voorjaar snel resultaat gaat geven, zodat we letterlijk aan het herstel kunnen beginnen, positief de schouders eronder zetten. Want we hebben zo’n mooi land, met zoveel mogelijkheden om hier sterk weer uit te komen.
Dat zal ook de positieve inzet worden van de campagne van de Tweede Kamer verkiezingen. De afgelopen periode hebben we als partij ons uit kunnen spreken over het conceptverkiezingsprogramma en de kandidatenlijst. Volgende week tijdens het verkiezingscongres worden die na een paar turbulente weken definitief vastgesteld. We mogen ons gelukkig prijzen dat Wopke Hoekstra de verantwoordelijkheid heeft gevoeld om op te staan. De peilingen geven aan dat hij op een grote mate van waardering kan rekenen en een positieve impuls heeft gegeven aan de partij. Samen met een mooi verkiezingsprogramma moeten we 17 maart een fors deel van de kiezers voor ons kunnen winnen. Want ik blijf ervan overtuigt dat mensen juist nu behoefte hebben aan de solidariteit en de maatschappelijke samenhang, die wij als CDA omarmen en willen versterken. Aan normen en waarden als basis van daadwerkelijk samenleven, het fatsoen weer terug naar elkaar toe. En aan gerechtigheid, waar als mensen zich niet houden aan de afgesproken regels dat niet geaccepteerd wordt.
De wijze waarop de campagne moet gaan plaatvinden in deze bijzondere tijd is nog niet helemaal duidelijk. Waarschijnlijk zal dat grotendeels digitaal gaan, zoals wij elkaar nu vandaag ook ontmoeten. Dat kan ook positief zijn, omdat kandidaten zich gemakkelijker kunnen presenteren. Ook wij zullen diverse contactmomenten gaan organiseren. Samen gaan we voor een mooi resultaat op 17 maart en daarna hopelijk samenwerken in een nieuw kabinet aan een sterk herstel en wederopbouw van ons land. Dat is mijn ideaalbeeld in aanloop naar campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2022, waarmee we dit jaar mee aan de slag gaan.
Ik hoop oprecht dat u allen het moeilijke jaar 2020 op een goede manier achter u kunt laten en met een positief gevoel 2021 in gaat. Dat er snel een moment komt dat we elkaar weer fysiek kunnen ontmoeten en nog mooier elkaar ook gewoon aan kunnen raken. Een handdruk, schouderklopje of zelfs een knuffel kunnen geven is toch onze wijze om respect, waardering en affectie te tonen. Ik verlang ernaar terug en ga ervan uit dat we dat in de loop van het jaar weer kunnen. Ik wens u namens het bestuur een voorspoedig en gezond 2021 toe!
Frits Zwinkels,
Voorzitter CDA Westland
![030418nw_immerzeel_website_[1] (1)](https://i2.wp.com/www.cdawestland.nl/wp-content/uploads/2019/04/030418nw_immerzeel_website_1-1.jpg?fit=195%2C195&ssl=1)
